depresyondayım...

Herşeyini kaybetmiş gibi olur insan bazen. içinden hiçbir şey yapmak gelmez, yaşamak adeta bir külfet halini almıştır. gülümsemek çok zor bir eylemdir artık; zaten zamanla da silinip gider insanın dudaklarından. insan sadece kendine verilmiş görevleri yerine getirir gibi yaşar; istenilenler yapılır ama zerre kadar zevk alınmaz yaşanan bu hayattan..

SONRA..

Göğsünüzdeki boşluk bakışlarınıza sıçrar .sizi sevindirebilecek,hayal kurabilmenizi sağlayacak şeyler düşünürsünüz.ama zihninizde rüzgarda savrulan çalılar dolanmaktadır sadece..geleceği bırakın,1 hafta sonrasını göremez olursunuz..sevdiğiniz herşeyden,herkesten bir çırpıda vazgeçebileceğinizi..hiçbirşeyin umrunuzda olmadığını..daha iyi veya kötü hissetmenin..yanınızda sizinle savaşmaya hazır insanları ellerinizle itişinizi..sizi bir anda bu duruma getiren ne,çözemessiniz,çözemezler..sadece bir yere ait olamadığınızı bilirsiniz..duvarlar üstünüze gelir..kimsenin yanında duramassınız..herşeyden sıkılırsınız.mutlu insanları dövesiniz bile gelmez,umrunuzda değildir çünkü.elinizde kendi nefesinizle söndürdüğünüz mum, içinize oturmuş siste yürümeye çalışırsınız..

benim ruh halim işte böyle...